Τάσος Λειβαδίτης: ένας αληθινός ποιητής

Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας.
"Πώς γίνεται;" ρώταγες.
Μα ήταν τόσο απλό αφού μ΄αγαπούσες.

Η κατάντια των πολιτικών μας

Ένα πετυχημένο σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από τη City Press, που σατιρίζει τη συμπεριφορά και την έλλειψη πολιτικού λόγου των δύο κομάτων εξουσίας.

Κική Δημουλά: Υπό το μηδέν

Τρέμεις βροχή.
Σε φοβέρισε ο μετεωρολόγος
ότι θα γίνεις αύριο χιόνι;

Εμείς να δεις
θα λιώσετε θα λιώσετε προβλέπει.

Τζέημς Τζόυς: Οι νεκροί

Είχε πάλι αρχίσει να χιονίζει. Παρακολούθησε μισοκοιμισμένος τις νιφάδες , ασημένιες, ή ολόασπρες που έπεφταν κάθετα μπρος από το φως του φαναριού. Ήταν καιρός ν' αρχίσει το ταξίδι στα δυτικά. Οι εφημερίδες είχαν δίκιο. Το χιόνι ήταν γενικό σ' όλη την Ιρλανδία. Έπεφτε σ' όλη τη σκοτεινή πεδιάδα, παντού, στους άδενδρους λόφους, έπεφτε μαλακά στ' ανθρακωρυχεία του Άλλεν κι ακόμα δυτικότερα, έπεφτε πάνω στα σκοτεινά κι απείθαρχα κύματα του Σάνον. Έπεφτε ακόμα πάνω σε κείνο το απομονωμένο κοιμητήρι, πάνω στο λόφο, εκεί που ήταν θαμμένος ο Μάικλ Φάρευ, μαζεμένο και πυκνό πάνω στους σταυρούς και τις ταφόπετρες, στα σιδερένια κάγκελα, στα ζαρωμένα χαμόκλαδα. Η ψυχή του λιγοθυμούσε καθώς άκουγε να πέφτει το χιόνι σιγά-σιγά, να σκεπάζει το σύμπαν μαλακά, να σκεπάζει την Ιρλανδία....σα νά' ταν αυτή η τελευταία ώρα, το χιόνι έπεφτε μαλακά, πάνω σε ζωντανούς και πεθαμένους.
(Απόσπασμα από το τελευταίο διήγημα του βιβλίου "Οι Δουβλινέζοι".)

Κική Δημουλά: Απ' ό,τι άργησε να 'ρθει

Απ' ότι άργησε να 'ρθει
κι από το τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε
αυτό που περιμέναμε
τι είναι μη γνωρίζοντας.

Βιρτζίνια Γουλφ: Στο φάρο

Ο φάρος τότε ήταν ένας ασημένιος, καταχνιαμένος πύργος, μ'ένα κίτρινο μάτι που άνοιγε ξαφνικά κι αθόρυβα το βράδυ. Τώρα, ο Τζέημς κόιταξε το φάρο. Έβλεπε τα ξασπρισμένα βράχια, τον πύργο ορθό κι αλύγιστο. Έβλεπε πως είχε ρίγες, μαύρες κι άσπρες. Έβλεπε τα παράθυρα, μπορούσε να δει ακόμη και τα πλυμένα ρούχα, απλωμένα στα βράχια να στεγνώσουν. Ώστε αυτός ήταν ο φάρος , έ;
Όχι, το άλλο ήταν ο φάρος. Γιατί τίποτα δεν είναι ένα και μόνο πράγμα. Και το άλλο ήταν ο φάρος. Μερικές φορές μόλις και τον έβλεπες στο βάθος του κόλπου. Το απόγευμα, κοίταζες κατά κει κι έβλεπες το μάτι ν'ανοιγοκλείνει και το φως σα να τους έφτανε σε κείνο το ανοιχτό, φωτεινό κήπο όπου καθόταν.

Από την Παλατινή Ανθολογία

-Χαρίδα, πώς είναι του κάτω κόσμου;
-Σκοτάδι πολύ.
-Υπάρχει γυρισμός;
-Ψέμα.
-Κι ο Πλούτων;
-Μύθος.
-Χαθήκαμε.

Περί θρησκείας γενικά

Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του φιλόσοφου Μπέρτραντ Ράσσελ "Κείμενα για τη θρησκεία":

Πιστεύω ότι η θρησκεία βασίζεται κυρίως στο φόβο. Είναι εν μέρει ο τρόμος του αγνώστου κι εν μέρει η επιθυμία να αισθάνεσαι ότι έχεις έναν μεγάλο αδελφό που θα σου συμπαρασταθεί σε όλα σου τα προβλήματα. Ο φόβος είναι η βάση της όλης υπόθεσης, φόβος του μυστηριώδους, φόβος της ήττας, φόβος του θανάτου.
Η επιστήμη μπορεί να μας βοηθήσει να κατανικήσουμε αυτόν τον νοσηρό φόβο με τον οποίο έζησε η ανθρωπότητα για πολλούς αιώνες. Η επιστήμη μπορεί να μας διδάξει, και πιστεύω ότι και η καρδιά μας μπορεί να μας διδάξει, να μην αναζητούμε πια φανταστικά στηρίγματα, να μην εφευρίσκουμε πια συμμάχους στον ουρανό, αλλά να συγκεντρωθούμε στις δικές μας προσπάθειες, εδώ κάτω σε τούτο τον κόσμο, για να τον κάνουμε καλύτερο από αυτόν που έφτιαξαν οι Εκκλησίες σε όλους αυτούς τους αιώνες.

Συμπληρώνει λίγο πιο κάτω:

Δεν χρειάζεται να είμαστε στραμμένοι στο παρελθόν και να υποδηλώνουμε το μυαλό μας σε λόγια που ειπώθηκαν πριν από πολλούς αιώνες από ανθρώπους ανίδεους. Χρειάζεται άφοβη ματιά και ελεύθεη διάνοια. Χρειάζεται ελπίδα για το μέλλον, όχι να κοιτάμε συνεχώς ένα παρελθόν που είναι νεκρό, που θα ξεπεραστεί από ένα μέλλον που η δική μας διάνοια μπορεί να δημιουργήσει.

Συνιστώ το βιβλίο αυτό σε όσους έχουν καθαρό μυαλό, απαλλαγμένο από δογματισμους και θέσφατα, που αρέσκονται να αμφισβητούν και να ερευνούν χωρίς φόβο και πάθος.