Βιρτζίνια Γουλφ: Στο φάρο
Ο φάρος τότε ήταν ένας ασημένιος, καταχνιαμένος πύργος, μ'ένα κίτρινο μάτι που άνοιγε ξαφνικά κι αθόρυβα το βράδυ. Τώρα, ο Τζέημς κόιταξε το φάρο. Έβλεπε τα ξασπρισμένα βράχια, τον πύργο ορθό κι αλύγιστο. Έβλεπε πως είχε ρίγες, μαύρες κι άσπρες. Έβλεπε τα παράθυρα, μπορούσε να δει ακόμη και τα πλυμένα ρούχα, απλωμένα στα βράχια να στεγνώσουν. Ώστε αυτός ήταν ο φάρος , έ;
Όχι, το άλλο ήταν ο φάρος. Γιατί τίποτα δεν είναι ένα και μόνο πράγμα. Και το άλλο ήταν ο φάρος. Μερικές φορές μόλις και τον έβλεπες στο βάθος του κόλπου. Το απόγευμα, κοίταζες κατά κει κι έβλεπες το μάτι ν'ανοιγοκλείνει και το φως σα να τους έφτανε σε κείνο το ανοιχτό, φωτεινό κήπο όπου καθόταν.
1 σχόλιο:
Το γοητευτικό αυτό μυθιστόρημα της Β.Γουλφ, δεν έχει κάποια παραδο-
σιακή πλοκή. Κεντρική μορφή της ιστορίας είναι ξεχειλίζουσα από αγάπη προσωπικότητα της κ. Ράμσυ και η ζωγράφος Λίλυ που πασχίζει να κάνει το πορτρέτο της. Ώσπου να πραγματοποιθεί η μετάβαση στο φάρο, μας δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε διάφορους χαρακτήρες που πλαισιώνουν την εικόνα και να αξιολογήσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις. Η Β. Γουλφ καταφέρνει να περιγράψει κατά θαυμαστό τρόπο τις αντίπαλες ανθρώπινες συγκινήσεις, όπως η αγάπη και το μίσος, η ελπίδα και η απελπισία, η χαρά
και η λύπη, τα αισθήματα δηλαδή που υπάρχουν στην οικογένεια Ράμσυ, χωρίς να απουσιάζει και ο θάνατος. Με τη μετάβαση στο φάρο η Λίλυ κατορθώνει επιτέλους να ολοκληρώσει το έργο της, αφού όμως πρώτα η κ.Ράμσυ την έχει βοηθήσει με την αγάπη της, να δει την αλήθεια για την ανθρώπινη
φύση.
Δημοσίευση σχολίου